De belasting door zware metalen
Gepubliceerd op 31 december 2016 - Laatst bijgewerkt op 18 juli 2022
Laatst bijgewerkt op 18 juli 2022
In dit artikel vertellen we wat zware metalen precies zijn, hoe ze verspreid worden en waarom ze gevaarlijk voor je gezondheid kunnen zijn.
Wat zijn zware metalen?
Zware metalen zijn metalen met een hoge atoommassa die zelfs in kleine concentratie giftig zijn. Zware metalen maken van nature uit van de aardkorst en kunnen niet weggewerkt worden. Onder zware metalen verstaan we kwik, cadmium, arseen, chroom, thallium en lood.
Verspreiding van zware metalen
Sinds de industriële revolutie in de 19de eeuw is de ontginning van metalen in een zeer grote versnelling terecht gekomen. Intussen worden allerlei metalen ontgonnen en voor de meest uiteenlopende doeleinden en toepassingen gebruikt.
Gezien de strijd om de exploitatie als maar grotere en brutalere vormen aanneemt (bijvoorbeeld Afrika) is er nog veel meer vervuiling te verwachten. Verschillende plaatsen op aarde zijn daardoor intussen al als onbewoonbaar gebied verklaard (bijvoorbeeld de vroegere Sovjet-Unie).
Zware metalen en het milieu
Na het gebruik van die metalen komen ze – vooral waar niet gerecycleerd wordt – terecht in het milieu, zodat veel gronden, rivieren, meren, grondwater en zeeën steeds meer zware metalen bevatten. Op deze manier komen ze ook meer en meer in de lucht en in de voedselketen terecht, zodat we ze via lucht, voedsel en water in het lichaam krijgen.
Meest bekend zijn de storting van kwik en arsenicum in zee, en de storting van lood en cadmium in de lucht en het grondwater. Er zijn echter veel andere metalen, zoals nikkel, platina, beryllium en ook de radioactieve stoffen, die eveneens in onze leefwereld terechtkomen. Het grote probleem is dat veel van deze metalen al in kleine hoeveelheden toxisch zijn doordat ze zeer veel enzymsystemen in ons lichaam kunnen blokkeren.
Dit leidt onvermijdelijk tot een vicieuze cirkel aangezien deze enzymen noodzakelijk zijn om diezelfde metalen ook weer uit ons lichaam te krijgen.
Zware metalen en de gezondheid
Metaalbelasting in het bloed heeft men meestal enkel bij een acute vergiftiging, bij een chronische vergiftiging stapelen ze zich op in de weefsels. Die opstapeling in de weefsels leidt vaak tot allerlei vage gezondheidsklachten en chronische ziekten waarvan de oorsprong dan erg moeilijk thuis te brengen is.
De enige manier om ons daar efficiënt tegen te beschermen is de milieubelasting te voorkomen maar dat is luid dromen: intussen zijn duizenden tonnen overal ter wereld in het water en in de voedselketen terecht gekomen.
Onderzoek naar zware metalen
Daarom is het beter om bij onszelf na te gaan in hoeverre we zware metalenbelasting hebben en – indien ja – de meest efficiënte technieken te gebruiken om ze af te voeren. Dit kan door chelatoren via de mond of via een infuus toe te dienen, afhankelijk van de individuele toxische belasting.
Een groot probleem is de kostprijs: aangezien de meeste mensen geen (duidelijk herkenbare) acute vergiftiging doormaken maar wel heel traag belast worden door een continue toevoer en door het toenemend onvermogen om ze rap genoeg weer uit te scheiden, blijft er discussie over de ernst van deze vergiftigingsverschijnselen.
Daarbij komt nog dat een aantal mensen – afhankelijk van hun erfelijke aanleg – uitgesproken allergisch gaat reageren op bepaalde zware metalen, zodat voor hen een kleine belasting al veel erger is dan een veel grotere belasting voor niet allergisch reagerende mensen.
Daarom blijft er rond dit thema nog veel discussie en is er nog geen terugbetaling voor deze diagnose- en ontgiftingstechnieken, alhoewel ze wetenschappelijk bijzonder goed op punt staan. Doordat deze milieubelasting als maar meer zal toenemen is het zinvol om uit te maken of men al dan niet belast is en, indien ja, de gepaste maatregelen te treffen.
Zware metalen verwijderen
De verwijdering van zware metalen staat bekend als chelatietherapie en bestaan uit verschillende moleculen (chelatoren) afhankelijk van het metaal in kwestie. Het aantal behandelingen is sterk afhankelijk van de ernst en de soort belasting en kan tot 20 maal oplopen.
Uit dit alles blijkt duidelijk dat deze benadering in de eerste plaats geldt voor mensen die actief aan hun gezondheid willen meewerken en ook voor mensen die allang met vage, ernstige klachten opeenvolgende behandelingen probeerden zonder bevredigende oplossing.
Toch nog even wijzen op het feit dat onze grootste bron van kwikvergiftiging nog altijd de (grijze, zwarte) amalgaamvullingen in de tanden zijn. De wetenschappelijke, erg verhitte discussies – opgeklopt met veel emo-argumenten – die al tientallen jaren woeden rond het wel of niet gebruiken van amalgaamvullingen wijst op een zeer groot probleem.