Hersenstimulatie tegen lage rugpijn
Gepubliceerd op 20 november 2018 - Laatst bijgewerkt op 25 augustus 2021
Laatst bijgewerkt op 25 augustus 2021
Voor het eerst toonden onderzoekers van de UNC School of Medicine aan dat ze zich met behulp van een zwakke wisselstroom van elektriciteit konden richten op een hersengebied, om zo de natuurlijke hersenritmes van dat gebied te verbeteren alsook symptomen geassocieerd met chronische lage rugpijn te verminderen.
De resultaten werden gepubliceerd in Journal of Pain en gepresenteerd op een conferentie in San Diego. Dokters zouden moeten gebruikmaken van nieuwe behandelingen zoals transcraniale wisselstroomsimulatie om bijvoorbeeld chronische pijn aan te pakken.[1].
Chronische pijn aanpakken
“We hebben de voorbije jaren verschillende onderzoeken gepubliceerd en we leren altijd iets bij,” stelt auteur Flavio Frohlich. “Dit is de eerste keer dat we chronische pijn hebben bestudeerd, en dit is de enige keer dat alle drie deelementen van een onderzoek perfect zijn opgesteld. We hebben ons met succes opeen specifieke hersenregio gericht, we hebben de activiteit van die regio verbeterd of hersteld, en we hebben die verbetering kunnen linken met een significante afname van de symptomen.”
Julianna Prim, die eveneens meewerkte aan het onderzoek, meent dat hersenstimulatie een goedkope, niet-invasieve therapie is om pijn evenals het gebruik van pijnstillers te doen verminderen.
Chronische pijn is de belangrijkste oorzaak van invaliditeit in de wereld, maar er is geen consensus onder wetenschappers dat hersenactiviteit een rol speelt in de aandoening. Frohlich zegt dat de wetenschap zich grotendeels heeft gericht op perifere oorzaken van chronische pijn. Als je bijvoorbeeld chronische lagerugpijn hebt, liggen de oorzaak en oplossing in de onderrug en verwante delen van het zenuwstelsel in de wervelkolom.
Sommige onderzoekers en clinici geloven echter dat chronische pijn dieper gaat en dat de aandoening kan reorganiseren hoe cellen in het zenuwstelsel met elkaar communiceren, inclusief netwerken van neuronen in de hersenen. Na verloop komen deze netwerken dan vast te zitten in een soort van neurale sleur, in wezen steeds een oorzaak van chronische pijn.
Eerdere studies hebben aangetoond dat mensen met chronische pijn abnormale hersengolven ervaren. Er zijn verschillende soorten hersengolven die verband houden met verschillende hersengebieden en soorten hersenactiviteiten, bijvoorbeeld verwerking van visuele stimuli, memoriseren, creatief denken, enzovoort.
Wanneer we spreken, denken, eten, sporten, televisie kijken, dagdromen of slapen, creëert onze hersenactiviteit elektrische patronen die onderzoekers kunnen meten met EEG’s.Deze patronen fluctueren of oscilleren, daarom verschijnen ze als golven die opkomen en vallen op een EEG-afdruk.
Eén type hersenactiviteit wordt alfa-oscillaties genoemd en treedt op wanneer we geen stimuli ervaren. Wanneer we mediteren in stilte, dagdromen in de douche, of zelfs wanneer we “in de zone” zijn tijdens atletische activiteit, domineren alfa-oscillaties de hersenen. Het laboratorium van Frohlich wilde weten of deze alfa-oscillaties deficiënt waren in de somatosensorische cortex, gelegen in het middelste deel van de hersenen en waarschijnlijk betrokken bij chronische pijn.
Onderzoek naar hersenactiviteit en pijn
Prim en collega’s wierven 20 patiënten met lagere chronische rugpijn. Elk van hen rapporteerde rugpijn als”vier” of hoger gedurende ten minste zes maanden op de subjectieve schaal van één tot tien. Elke deelnemer bood zich aan voor twee sessies van 40 minuten die één tot drie weken na elkaar plaatsvonden.
Tijdens alle sessies bevestigden de onderzoekers een reeks elektroden aan de hoofdhuid van de patiënten. Gedurende één sessie richtten de onderzoekers zich op de somatosensorische cortex met behulp van tACS om de van nature voorkomende alfagolven te verbeteren. Tijdens een andere sessie voor alle deelnemers gebruikten onderzoekers een vergelijkbare zwakke elektrische stroom die niet was gericht – dit was een schijn- of placebo-stimulatiesessie.
Tijdens alle sessies voelden de deelnemers tintelingen op hun hoofdhuid. Ze konden het verschil niet merken tussen de placebo en echte sessies. Ook wisten de onderzoekers die verantwoordelijk waren voor het analyseren van de gegevens niet wanneer de deelnemer welke sessie onderging, waardoor deze studie dubbelblind was.
Co-auteur Sangtae Ahn analyseerde de gegevens, waaruit bleek dat het team van Frohlich inderdaad met succes de alfa-oscillaties in de somatosensorische cortex van mensen met chronische lage rugpijn kon aanpakken en verbeteren. Toen Prim en zijn collega’s de deelnemers ondervroegen, rapporteerden ze allemaal een significante vermindering van pijn onmiddellijk na de tACS-sessies, volgens de subjectieve 0-10-pijnschaal.
Opmerkelijk is dat sommige deelnemers meldden datze geen pijn hadden na de tACS-sessies. Deelnemers rapporteerden niet dezelfde pijnvermindering na de fake sessies.[2].
“Het interessante is dat deze resultaten na slechts één sessie plaatsvonden,” zei Prim. “We hopen een grotere studie uit te voeren om de effecten van meerdere tACS-sessies over een langere periode te ontdekken.” Frohlich zei dat zijn laboratorium ook onderzoek wil doen naar mensen met verschillende soorten chronische pijn.