Stikstofmonoxide is een anorganische verbinding met als brutoformule NO. De stof komt voor als een kleurloos gas. Het ontstaat onder andere bij verbrandingsprocessen in auto’s en elektriciteitscentrales.

Superoxidedismutase is een essentieel enzym dat zuurstofradicalen in organismen ‘opruimt’. De reactie die het enzym versnelt is voor zover bekend de allersnelste in de biochemie. Superoxidedismutase is een klasse van enzymen, die een aantal verschillende metaalkernen kunnen hebben als actief centrum. Dit kan ijzer, koper/zink, mangaan of nikkel zijn. Het is afhankelijk van het gebruikte metaal dat zich in de ligandomgeving bevindt. De koper/zink-variant is het effectiefst voor zover bekend. De koper/zink-superoxidedismutase versnelt de volgende reactie: De overall-reactie bestaat in feite uit de volgende twee reacties: Opvallend hierbij is dat het enzym zowel Cu (I) als Cu(II) laat reageren met superoxide, het zuurstofradicaal. Hierdoor kan het enzym altijd actief zijn, zowel met een eenwaardig als met een tweewaardig koperatoom gebonden in het enzym. Hierdoor kan de reactie zo supersnel plaatsvinden. H2O2 wordt vervolgens “opgeruimd” door katalase, een enzym dat grofweg een factor duizend langzamer werkt dan superoxidedismutase. Het is overigens ook niet voor niets dat superoxidedismutase zo snel reageert; superoxide behoort namelijk tot de reactiefste moleculen en zou praktisch met alles reageren wat het aan moleculen tegenkomt, dus ook met bijvoorbeeld DNA. Het snel opruimen van de radicalen is dan ook noodzakelijk. De radicalen komen zo nu en dan vrij als “ongeluk” bij diverse reacties. Categorie:Oxidoreductase Categorie:Antioxidant

Gist is de naam voor een aantal eukaryote soorten (ca. 700-1000) micro-organismen waarvan de gewone biergist (= wijngist, = broodgist) (Saccharomyces cerevisiae) een bekende vertegenwoordiger is. Gisten zijn eencellige schimmels. Er zijn zelfs veel schimmels die behalve als een mycelium ook als eencellige kunnen groeien. Gisten onderscheiden zich van bacteriën door het bezit van een celkern en zijn ook veel groter. Gisten van het geslacht Saccharomyces (en sommige andere) zijn in staat om glucose te ontleden en deze om te zetten in alcohol en koolzuurgas. Het metabolisme van Saccharomyces cerevisiae (bakkersgist, brouwersgist, wijngist of biergist) is aeroob of anaeroob. Onder anaerobe omstandigheden is de alcoholproductie maximaal, onder aerobe omstandigheden de groei en vermenigvuldiging. De reacties die bij alcoholproductie plaatsvinden leveren ten opzichte van oxidatie van glucose (met zuurstof) zeer weinig energie op (2 moleculen ATP per molecuul glucose onder anaerobe omstandigheden en tot 38 moleculen ATP onder aerobe omstandigheden). Gist gebruikt onder anaerobe omstandigheden dus veel meer glucose dan als er wel zuurstof beschikbaar is, en produceert dan wel alcohol. De anaerobe brutoreactie met glucose als voorbeeld is: CHO → 2 CHOH + 2 CO glucose → 2 ethanol + 2 koolstofdioxide

Hypercholesterolemie is een stofwisselingsstoornis waarbij een te hoog gehalte cholesterol in het bloed aanwezig is. Hypercholesterolemie komt onder andere voor bij de erfelijke aandoening “familiaire hypercholesterolemie”. Cholesterol is een vetachtige, niet in water oplosbare, stof die in ons lichaam onder andere als bouwstof wordt gebruikt. Het is een onmisbare stof voor het menselijk lichaam. Echter, een teveel aan cholesterol is slecht voor de gezondheid. Het kan zich ophopen in de binnenzijde van de wanden van bloedvaten in de vorm van plaques (= atheroomplaques). Deze bloedvaten kunnen hierdoor dichtslibben (=arteriosclerose), waardoor uiteindelijk hart- en vaatziekten kunnen ontstaan (atheromatose).

Een haarzakje of haarfollikel is de functionele eenheid van een haar met omringende structuren. Daartoe behoren de haarpapil met zenuw en verzorgende bloedvaatjes, een talgkliertje en een spiertje waardoor de haar zich op kan richten bijvoorbeeld bij kou (kippenvel). Haarzakjes worden vrijwel over het hele lichaamshuid teruggevonden met uitzondering van de handpalmen, voetzolen, lippen en oogleden. Door de verschillende soorten cycli in de haarzakjes ontstaan verschillende haarsoorten. We onderscheiden hoofdhaar, pubisbeharing (pubarche), axillaire beharing (pubonche), wenkbrauwen, wimpers, borstharen, been- en armbeharing en lichte bijna onzichtbare lichaamsbeharing elders. Kortdurende haarcycli zijn de oorzaak van kortblijvende haren, zoals wimpers en wenkbrauwen. Langerdurende cycli produceren langere haren. Dit betekent ook dat de lengte van de haren beperkt blijft tot de duur van een haarcyclus in een haarzakje. Haren kunnen daarom niet onbeperkt blijven groeien. De structuur van het haarzakje bepaalt de vorm van de haren. Een gekromd haarzakje vormt tijdens de haarcyclus een draaiing van het haar, hetgeen krul veroorzaakt. Schaamhaar is doorgaans gekrulder dan hoofdhaar en ook raciale verschillen qua haarstructuur worden hierdoor verklaard. De functie van de haarfollikel is onderhevig aan hormonale schommelingen. Vlak voor de bevalling ondergaan de haarfollikels voor de lichaamsbeharing een verandering, waarbij ze niet langer vellusbeharing produceren maar overgaan naar de kortere en lichtere beharing. Premature baby’s worden wel geboren met deze vellusbeharing. Tijdens de puberteit zal een deel van de haarfollikels op specifieke plaatsen dikkere en langere haren produceren. Dit proces valt onder de ontwikkeling van de secundaire geslachtskenmerken. Afhankelijk van de geslachtshormonen zal de lichaamsbeharing sterker of minder sterk ontwikkelen. Na de menopauze ondergaan vrouwen een verandering die neigt naar de mannelijke lichaamsbeharing. De gezichtsbeharing versterkt met bijvoorbeeld het ontstaan van een lichte snorbeharing. Enkel door het afsterven of vernietigen van het haarzakje zal er geen mogelijkheid meer zijn tot haargroei. Chemotherapie vernietigt enkel de snelvernieuwende binnenste cellaag in het haarzakje, maar laat het zakje zelf intact. De haarcyclus wordt afgebroken waardoor het haar uitvalt, maar de haarvorming zal zich hernemen aangezien de haarfollikel niet vernietigd werd. Bij het verouderingsproces sterven geleidelijk aan meer haarfollikels af, waardoor kaalheid ontstaat. Mannen zijn onderheviger aan kaalheid dan vrouwen. Toch komen er genetische afwijkingen voor bij vrouwen die een gelijkaardige ouderdomskaalheid ontwikkelen als mannen. De cycli in de haarfollikels zijn niet gelijklopend. Ze eindigen dus allen op andere momenten, waardoor men geleidelijk aan de haren verliest en weer bijgroeit, zonder op te vallen. Gemiddeld verliest een persoon zo’n 70 hoofdharen per dag. Na een chemotherapie zijn alle cycli gelijktijdig afgebroken en zal men na het teruggroeien een periode kennen waarop een groot deel van de haren gelijktijdig het einde van de haarcyclus bereikt. Op dit punt vallen opnieuw veel haren gelijktijdig uit. Ongewenste beharing, zoals gezichtsbeharing bij vrouwen of overdadige lichaamsbeharing bij vrouwen kan permanent verwijderd worden door het vernietigen van de haarfollikels door bestraling met een intense warmtebron, dus eigenlijk door verbranding. Deze cosmetische ingreep gebeurt bijvoorbeeld door middel van lasertherapie. De laser richt zich op het pigment van de haar in het follikelzakje en probeert zo gericht mogelijk enkel het follikelzakje te verbranden met een zo minimale verbranding van het omliggende huidweefsel. Aangezien er altijd een aantal follikelzakjes op het einde van hun cyclus zijn en geen gepigmenteerde haar bevatten, zullen er meerdere opeenvolgende cycli van lasertherapie nodig zijn om alle haarfollikels te treffen op een actief moment. Bij het verbranden van de huid is de schade aan de haarfollikels onomkeerbaar bij een derdegraadsverbranding. Op dergelijke huid zal dus geen haar meer teruggroeien. Huidaanwas (zoals wratten of moedervlekken) met haarfollikels, dus met haren, zijn meestal goedaardig. Categorie:Menselijke beharing